Το σπίτι της Ferrari δεν ήταν ένα ευχάριστο μέρος τον Οκτώβριο του 1961. Αρκετοί βασικοί υπάλληλοι της εταιρείας βρίσκονταν σε μια διαμάχη με τη σύζυγο του Enzo Ferrari, η οποία τελικά οδήγησε σε πολλούς εργαζόμενους, συμπεριλαμβανομένων των κορυφαίων σχεδιαστών Giotto Bizzarrini και Carlo Chiti, να εγκαταλείψουν τη δουλειά της Ferrari Το Η ομάδα προσχώρησε στη Scuderia Serenissima, την αγωνιστική ομάδα που ανήκε στον κόμη Giovanni Volpi της Misurata. Όταν ο Enzo ανακάλυψε πού είχαν προσγειωθεί οι αποστάτες, ακύρωσε την παραγγελία 250 GTO της ομάδας, αφήνοντας την αγωνιστική ομάδα να αναζητήσει μεταχειρισμένα αυτοκίνητα για να μπορέσουν να αγωνιστούν τη σεζόν του 1962.
Όντας οι αρχικοί σχεδιαστές πίσω από το 250 GTO, ο Bizzarrini και ο Chiti ξεκίνησαν να εργάζονται, παίρνοντας το σασί 2819GT, έναν ανταγωνιστή της LeMans και προσθέτοντας όλα τα χαρακτηριστικά που καθιστούσαν το GTO ένα από τα πιο επιτυχημένα αγωνιστικά αυτοκίνητα στην ιστορία. Επεξεργάστηκαν επίσης το σώμα, δίνοντάς του μια μυτερή μύτη και ένα εκτεταμένο και τετραγωνισμένο άκρο της ουράς. Η νέα εμφάνιση συγκέντρωσε αρκετή προσοχή και κέρδισε στο αυτοκίνητο το ψευδώνυμο "Breadbox" από τον βρετανικό Τύπο. Το όνομα κόλλησε. Σήμερα, ο Niels van Roij Design θυμήθηκε αυτό το μοναδικό αυτοκίνητο με Breadvan Hommage.
"Το βλέπουμε ως μεγάλο προνόμιο να μπορούμε να τιμήσουμε τον Breadvan μέσω αυτής της επιτροπής αφιερώματος", λέει ο Niels van Roij. «Είναι πολύπλοκο έργο να μεταφράσουμε την ουσία του θρυλικού αυτοκινήτου του ’62 σε σύγχρονο σχεδιασμό. Σκοπεύουμε να εμπνευστούμε από το παλιό αυτοκίνητο, αλλά θα διασφαλίσουμε ότι δεν θα περιοριζόμαστε από αυτό στη δημιουργικότητά μας ».
Για να δημιουργήσει αυτό το αυτοκίνητο, η Roij Designs ξεκίνησε με ένα 550 Maranello και ξεκίνησε να εργάζεται στο αμάξωμα, ακολουθώντας το παράδειγμα του πρωτότυπου και χτυπώντας με το χέρι το σώμα από αλουμίνιο στο τελικό σχήμα. Η διαδικασία χρειάστηκε δύο χρόνια για να γίνει σωστά. "Ένα αυτοκίνητο είναι ένα πολύπλοκο, τρισδιάστατο γλυπτό, το οποίο πρέπει να φαίνεται από όλες τις γωνίες και υπό διαφορετικές συνθήκες φωτός", λέει ο Roij.
Ο Bas van Roomen, ένας προπονητής γνωστός για τη χρήση παραδοσιακών μεθόδων, προσήχθη για να χειριστεί το έργο. Κάτω από το καπό, ο V12 κινητήρας των 5,5 λίτρων Maranello διατηρήθηκε, αφήνοντας τους 478 ίππους και τη ροπή 419 lb-ft στη θέση του. Όσον αφορά τον φόρο τιμής, αυτός ανταποκρίνεται στο πρωτότυπο, μόνο μείον όλο το δράμα.
